En opeens ben je “niks” meer. Voorheen als mensen mij vroegen wat ik was dan antwoordde ik steevast fysiotherapeut. Grappig dat je je zo identificeert met een beroep. Nu 6 weken later, ben ik geen fysiotherapeut meer, ik ben stateloos, terwijl ik natuurlijk over exact dezelfde kennis en kunde beschik als 6 weken geleden…
Mezelf stateloos en wellicht ook wel egoloos opstellen is al jaren een grote wens van mij. Is mijn leven nu niet nutteloos ? Zeker niet, maar ik ben wel veel minder “nodig”. Aan de ene kant is dat erg prettig aan de andere kant ook wel een grote uitdaging. Natuurlijk is het een beetje raar dat je uit de ratrace stapt en zoekt naar verdieping. Een stukje nederigheid en loslaten van ego is hier denk ik een essentieel onderdeel van om niet te gaan invullen, maar echt te bekijken van op je pad komt.
Een interessant, maar niet makkelijk leesbaar, boek is Status angst van Alain de Botton.
Een mooie stroming in de Chinese filosofie genaamd Taoïsme, sluit hier naar mijn idee mooi op aan; je ontspannen overgeven aan wat zich van het moment tot moment in het leven aandient. Door mee te drijven met de stroom wordt het leven luchtiger en lichter, en heb je geen status nodig om te zijn wie je bent.
mijn favoriete wc literatuur!